Πρωτομαγιά στον Τοίχο της Καισαριανής
Της Ανδριανής Στράνη
Πρωτομαγιά και το σχολείο ανηφόριζε στην Καισαριανή. Από νωρίς φυσούσε σε τούτο το ξεκίνημα. Ένας αγέρας παγωμένος που σήκωνε τις πέτρες και στριφογύριζε ότι έβρισκε μπροστά του τους έκαμε ν αλλάξουν πορεία. Το Μοναστήρι μπορούσε να περιμένει. Δεν ήταν καιρός για προσευχές και μετάνοιες. «Φυσούσε στα σταυροδρόμια του κόσμου». Οι νεκροί προχωράνε αμίλητοι αναποδογυρίζουν τα καμιόνια αναποδογυρίζουν τα τανκς πατάνε πάνω στις ξιφολόγχες και τις σάλπιγγες. Ήρθε ο καιρός να μην τους προσπεράσεις. Ήρθε ο Καιρός για το αντάμωμα με την Ιστορία στον Τοίχο της Καισαριανής.
Κάποια από τα παιδιά κρατούσαν στα χέρια τους αγριολούλουδα ενώ άλλα έδρεψαν βιαστικά από το κόκκινο χαλί με τις παπαρούνες, για το προσκύνημα. Αυτός ήταν ο προορισμός. Εκεί που ορθώνονταν περήφανα τα κυπαρίσσια με την πλάτη στον Τοίχο του Σκοπευτηρίου. Ξημερώματα τους έφερναν με τα φορτηγά από το Χαϊδάρι, ακούστηκε να λέει η Σ. στα παιδιά, για να τους εκτελέσουν. Τότε η Ανθή που κρατούσε από ώρα στο χέρι της ένα τσαλακωμένo σημείωμα, το άνοιξε διστακτικά. Το βρήκα πεταμένο στην αρχή του δρόμου των Ηρώων, είπε, στριμωγμένο από τον αέρα μέσα στις μαργαρίτες. Διάβαζε. «Πρωτομαγιά. Γεια σας όλοι πάμε στη μάχη».
Η δασκάλα ένοιωσε έναν κόμπο να την πνίγει. Τα παιδιά την παρατηρούσαν απορημένα καθώς κράτησε ευλαβικά το σημείωμα. Αυτό είναι ένα από τα σημειώματα που πέταγαν στο δρόμο οι πατριώτες είπε, όπως τους έφερναν με τα φορτηγά από το Χαϊδάρι στην Καισαριανή για την εκτέλεση. Το έγραψε ο Ηπειρώτης δάσκαλος Κώστας Τσίρκας με το οποίο αποχαιρετούσε τους συντρόφους, τους φίλους, τους συγγενείς και την Πατρίδα. Ήταν Δάσκαλος με όραμα για μια Ελλάδα ελεύθερη και σοσιαλιστική. Στην Κατοχή είχε διαλέξει τον δύσκολο δρόμο της Αντίστασης. Ήταν Πρωτομαγιά του 1944 όταν ανακοινώθηκε ο τουφεκισμός διακοσίων κομμουνιστών ως αντίποινα για την εκτέλεση γερμανών αξιωματικών στους Μολάους της Λακωνίας.
Δηλαδή κυρία, ρώτησαν οι μαθητές, οι γερμανοί κατακτητές εκτέλεσαν τον δάσκαλο και τους συντρόφους του, εδώ στην Καισαριανή από εκδίκηση; Αυτό δεν είναι έγκλημα πολέμου; Πράγματι είναι απάντησε εκείνη και για το λόγο αυτό ο Καρλ Φίσερ (Διοικητής στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου) και ο στρατηγός Χέλμουτ Φέλμυ (Διοικητής των γερμανικών δυνάμεων Νότιας Ελλάδας και Φρούραρχος Αθηνών) χαρακτηρίστηκαν ως εγκληματίες πολέμου. Ο Χέλμουτ Φέλμυ ως διοικητής του 68ου Σώματος Στρατού ήταν υπεύθυνος για το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων(13-12-1943) και λογοδότησε στη Δίκη των ομήρων (hostages trial) ή Δίκη του Λίστ. Αυτά τα εγκλήματα πολέμου «διασώθηκαν» στα Αρχεία του Μέριλαντ.
Οι 200 της Καισαριανής εκτελέστηκαν αφού πρώτα τους είχε καταδικάσει η δικτατορία του Μεταξά το 1938. Το «αστικό» – φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου τους κρατούσε φυλακισμένους στο κολαστήριο της Ακροναυπλίας ως αμετανόητους αντιφασίστες και κομμουνιστές και όταν αυτοί ζήτησαν να ελευθερωθούν για να πολεμήσουν εναντίον των γερμανών, απάντηση δεν πήραν. Αντίθετα οι ντόπιοι και ξένοι φασίστες συνεργάστηκαν για τούτο το έγκλημα και τους παρέδωσαν στους γερμανούς. Την αυγή της Πρωτομαγιάς του ΄44 τα φορτηγά τους μετέφεραν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου και ανά εικοσάδες έστηναν σε τούτο τον τοίχο την Αξιοπρέπεια. Χέρια υψωμένα και ριπές από πολυβόλα ήταν η τελευταία πράξη του δράματος μιας χώρας που πρόδινε τα παιδιά της. Παρόντες μέσα και έξω από το σκοπευτήριο, μαζώματα του ανέμου, οι εχθροί της πατρίδας, οι γερμανοτσολιάδες έκαναν τη βρωμοδουλειά σβέλτα για να τελειώνουν γρήγορα τραγουδώντας: «εγώ είμαι εγώ, ευζωνάκι γοργό». Τραγουδούσαν και φόρτωναν τα πτώματα για το Γ΄ Νεκροταφείο. Στο άκουσμα πάγωναν από τον φόβο μέχρι και τα κοράκια που πετούσαν να κρυφτούν μακριά. Οι καμπάνες των εκκλησιών χτυπούσαν πένθιμα παρ όλο που ήταν μέρες Λαμπρής. Η Ανάσταση δεν ήρθε το Πάσχα του ΄44. Η Καισαριανή λαβώθηκε βαθιά εκείνη την Πρωτομαγιά. Η Ελλάδα λαβώθηκε. Από την προηγούμενη ανοίγονταν στο Τρίτο διακόσιοι τάφοι. Εκεί μέσα έθαψαν την Ελλάδα ολάκερη. «Σταυροί, παντού σταυροί». Τα φτυάρια δούλευαν ακατάπαυστα μέχρι και την απελευθέρωση αλλά και μετά συνέχισαν ανενόχλητοι οι ντόπιοι φασίστες με τα εγγλέζικα αφεντικά τους.
Ο άνεμος έκοψε. Η Ανθή πρώτη προχώρησε στα κυπαρίσσια κρατώντας στο ένα χέρι το τελευταίο σημείωμα του Κώστα Τσίρκα και με το άλλο απόθεσε το ματσάκι με τα αγριολούλουδα. Για τον Δάσκαλο, είπε και ακολούθησαν τα υπόλοιπα παιδιά με τις παπαρούνες. Για τους συντρόφους έλεγαν ένα- ένα τα παιδιά και κοκκίνιζαν τα κυπαρίσσια. Ιδρωμένοι βγήκαν από το Θυσιαστήριο παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής. Βαρύ φορτίο, ο Τοίχος της Καισαριανής, μονολόγησε η δασκάλα. Για πολλά χρόνια μετά έκλειναν τα αυτιά τους οι κάτοικοι όταν άκουγαν να πέφτουν οι σφαίρες της σκοποβολής. Ιεροσυλία. Έδωσαν μεγάλους αγώνες μέχρι ετούτος ο Τόπος να μείνει στην Ιστορία. Η απομάκρυνση της σκοπευτικής εταιρείας είναι λαϊκή κατάκτηση. Η κουβέντα συνεχίστηκε με τα παιδιά μέχρι την έξοδο του Σκοπευτηρίου. Πέρασαν και από το εξομολογητήριο της ντροπής. Εδώ γινόταν το μυστήριο της «εξομολόγησης» πριν την εκτέλεση. Μια άλλη αμαρτωλή ιστορία. Οι φασίστες τύχαινε να είναι και χριστιανοί. Από την προηγούμενη μέρα που έγινε γνωστή η απόφαση για την εκτέλεση των διακοσίων, οι συγγενείς τους έφτασαν μέχρι και την πόρτα του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού για να ζητήσουν τη μεσολάβησή του για απονομή χάριτος. Όταν αργά το βράδυ τους δέχτηκε απάντησε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά μόνο να προσευχηθεί στον Θεό. Οι προσευχές του δεν εισακούστηκαν για τους διακόσιους κομμουνιστές αν και γνώριζε τους Γερμανούς από την εποχή της δωσίλογης κυβέρνησης του στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου που έγινε η ενθρόνισή του (5 Ιουλίου 1941).
Στην έξοδο από την Ιστορία και στη στροφή του δρόμου των Ηρώων βγήκαν στο σήμερα και πέσανε επάνω σ έναν άλλο τοίχο. Κοντοστάθηκαν απορημένοι και διάβαζαν: «Ο τοίχος της καλοσύνης». Ένας τοίχος ζωγραφισμένος και φροντισμένος γεμάτος καρφιά σε αρκετά σημεία, πάνω στα οποία οι περαστικοί είχαν κρεμάσει σακούλες με καθαρά ρούχα, παιχνίδια και φαγητά για τους ανθρώπους της ανάγκης. Τα παιδιά γύρισαν και κοίταξαν τη δασκάλα σα να ρωτούσαν. Εκείνη κοιτάζοντάς τα κατάματα, τους είπε. Ο Ηπειρώτης δάσκαλος και οι σύντροφοί του έδωσαν τη ζωή τους στον Τοίχο της Καισαριανής για έναν άλλο κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης. Αυτό το όραμα έσβησε λίγο μετά την «απελευθέρωση» στα Δεκεμβριανά. Η Ισότητα και η Δικαιοσύνη δεν ήρθε. Ο δρόμος είναι μπροστά μας μακρύς και ανηφορικός. Για να ξεχάσουμε προς το παρόν, το φορτίο του Τοίχου της Αντίστασης φτιάξαμε τον τοίχο της καλοσύνης, όπου κρεμάμε τις τύψεις μας για να ξεγελάμε Θεούς και ανθρώπους.
ΠΗΓΗ: 30-04-2018, http://www.alfavita.gr/apopsin/protomagia-ston-toiho-tis-kaisarianis
Καλημερα Κα Στρανη,,,,,,,,δεν εχω facebook και μονο ετσι μπορεσα να σας γραψω,,,,,,
Εψαξα τροπο να επικοινωνησω μαςι σας απο την στιγμη που διαβασα το αρθρο σας για το κοντινο με τα Μεγαρα ηφαιστειο.Ειναι φυσικα περιοχη που γνωριζω εξ οσμης…..
Ομως την ιδια μερα που εσεις γραψατε το σχετικο αρθρο στην H.P. εγω ρωτησα, λιγες ωρες νωριτερα στο Quora com «Do place names «sour-en-nar» and «chekeb-en-nar» in Arabic indicate areas of volcanic activity?».
Στην πιο ψηλη, στα 800 μετρα,πολη της Τυνησιας στην πολη Ελ Κεφ [δεν νομιζω να εχει σχεση με το Γεμενιτικο φυτο που μας δινει το κεφι,εννοω την λεξη,εξον & αν η λεξη high λογω υψομετρου επειξε ρολο.Αστειευομαι]&πανω στο βουνο αυτο,υπαρχουν δυο τοπωνυμια. Το Σουρ ενω σημαινει φραγμα, το μυαλο μου παει στο ρεμα Σουρες που κατεστρεψε δυο φορες το τελευταιο εξαμηνο, λογω φαινομενου ενος τειχους υδατων, κατι σαν μικρο τσουναμι περιοχες μετα την Ελευσι να. Ο λογος που επικοινωνω μαζι σας λογω του αρθρου σας, ειναι φυσικα η αρτια καταρτιση σας στην γλωσσα, οι φιλοι σας που γνωριζουν απο ηφαιστεια, αλλα κυριως η ποιητικη σας μουσα. Επι του θεματος. Παντοτε δροσερο υγρο κατηρχετο .η. μηπως και καυτη λαβα…..
Η αλλη λεξη ειναι πιο ποιητικη,Σεκεμπ, που σημαινει στα αραβικα ρωγμες φωτιας. Ναρ η φωτια.Τα δυο αυτα λοιπον τοπωνυμια , τα τειχη της φωτιας και το παραπανω, ειναι σε σεισμογενη και ηφαιστειογενη περιοχη της νοτιου Μεσογειου. Καπου συνδυασατε την λεξη που σχετιζεται με το ηφαιστειο, με αστερι. Ποιο αστερι ομως ειναι το θεμα.
Να ειναι αραγε ενα οποιοδηποτε αστερι ,δεν πιστευω να το νομιζετε αυτο,απο διαισθηση το λεω.
Στην Ροδο εχουμε ενα υψαριον , δηλαδη υψωμα,οποιο φερει ονομα δυσετυμολογητο. Η Ιερα Μονη που ασχολειται σχετικα λογω δικαιοδοσιας στην περιοχη Αρχαγγελου, μου εδινε ετυμο που δεν με επειθε και το συνδυαζε με ενα φως που εβλεπαν οι εκει τσοπανηδες.Φυσικα δεν ειναι τοσο απλο μια και εκει υπαρχει αρχαια θεοτητα που μετα εγινε Παναγια. Ειδικευομενη στην ευκαρπια των εδαφων και κυριως των νεονυμφων. Σχετιζονται αυτα λοιπον. Σεκεμπ, Σεμπεκ, Σεμπικα .η. κατα τοπικη διαλεκτο çabika.
Δεν ειναι απιθανο να εγινε θηλυκη εκτος αν ηταν παντα, η θεοτητα, λογω του αλφα, αλλα και τον αναγραμματισμο μεσα απο αιωνες και πολλα καραβια δεν μπορουμε να αποκλεισουμε……
Το υψαριον ειναι πανω στην θαλασσα απεναντι απο την Μικρα Ασια, δηλαδη την ανατολη των αστεριων. Να ειναι το αστερι της Μαιρας .η. καλυτερα η Πουλια, η θεα της γεννας που δεονται σημερα ακομα οι Ροδιτισσες μόλις παντρευτουν, η Αφρο διτη η Γεννετυλιδα ποιος ξερει.
Και οι ρωγμες που εχει γυρω γυρω το υψωμα να υποδεικνυουν την υπαρξη καποιου ναματος .η. μηπως να ειναι κανενα ξεχασμενο σουσακι, οπως στο σισι της Κρητης και στο Κεφ της νοτιας Μεσογειου. Σους παντως στα αραβικα ειναι το ερπετον, οπως η Κεραπουλα της Κνωσσου με τα φιδια στα χερια της, στο πασιγνωστο αγαλμα της. Τα φιδια και οι ποταμοι που συμβολιζουν φυσικα την ευκαρπια, που απολαμβανουν οι ανθρωποι, απο την αρδευση αλλα και απο τον εμπλουτισμο του εδαφους απο την λαβα…….